Bugün Benim Doğum Günüm…

      Bir yaş daha gençleştim. Dostlar 1 milyonuncu yaş günümü kutluyorum… Evet. Şimdi soruyorsun “Doğum gününde ne verdiler sana?”

      _Bir yaş daha..

      Evet, bir yaş daha.1 Haziran 2021,yani 64+başladı..Her yılbaşında, her doğum gününde seviniriz, mutlu oluruz. Ne gariptir ki, hayatın sonuna giden yola revan olmuşuz, bilmeyiz. Çok değil, azıcık düşünürsek, her yeni yılda, her yeni yaşta kronometre geriye doğru sayıyor, kaçımız kadranın kalan süreyi gösterdiğini düşünürüz? Hiçbirimiz..

     Teoman, Paramparça isimli şarkısında ne diyor?

      Nasıl oluyor; vakit bir türlü geçmezken Yıllar, hayatlar geçiyor?

      Yıllar, hayatlar geçiyor geçmesine de neleri silip süpürerek, hangi acılar yaşatarak geçiyor?

      Kayseri’nin, türkülerine konu olan Hunat Mahallesinde dünyaya gelmişim. Ama nüfusumda Niğde, Bor yazıyor. Nere de doğduğun mu önemli, nerede doyduğun mu? Bence ikisi de. İnsan genlerini aldığı kişilerin yaşadığı yeri de bilmeli, yaşamalı…

  Çalışmaya başladığım 1978 de, hayal dahi edemeyeceğim emekliliği 12 yıl önce hak ettim. Zaman kişileri olgunlaştırıyor ama bir o kadar da yalnızlaştırıyor. Albümdeki fotoğraflara bakarken, ebedi dünya ya uğurladığımız akraba ve dostların arttığını görüyoruz. Albümlerde olsalar da dünyamızdan çıkanları aslında mezara değil, yüreğimize gömüyoruz. Mezar ziyaretlerine, başucuna gidip dua ettiğimiz, anılarımızı film şeridi gibi yeniden yaşadıklarımızın  sayısının arttığına tanıklık ediyoruz..

       Dünya hali demek ki böyle. Bunu yaşar, bunu görürü, bunu biliriz ama her yeni yılda, her yeni yaşta çok seviniriz, mutlu oluruz. Kaçınılmaz soba yol aldığımız aklıma dahi gelmez. Belki de gerçeği bilmek, hayatı çekilmez kılardı..

  Şu da gerçek ki, zaman ders almasını bileni eğitiyor,geliştiriyor..20-25 yıl öncesine göre konulara daha yukardan bakıp değerlendirir oldum; bir gözümü görmez, bir kulağımı duymaz, dilimin bir yanını konuşamaz ettim. Görüp görmezden, duyup duymazdan gelen, daha hoşgörülü olmaya başladım. Bundan çok daha iyi biliyorum ki, benim kadar çevremdekilerde mutlu oluyor..

       Babamı, Annemi kaybettim. Çok ağır bir duygu. Bir gün akşam televizyonda yayınlanan dizilerin birindeki konuşmalar arasındaki bir ifade dikkatimi çekti, ”Allah ölümü babadan, anadan evlada miras bıraksın. İlk anda derinliği anlaşılmayan bu söz, aslında en güzel dua değil mi? Atalara evlat acısı yaşatmamayı da ifade etmiyor mu? Bu derinliği anladığım andan itibaren, aynı dua edenlerden oldum..

Bugün 63 yaşını tamamladım,64 de adım attım. Yaş çok mu önemli, eğer hayatı çekilmez eden sağlık sorunu yaşamıyorsanız, çok güzel. Yaşlanmak mı, yaş almak mı? İşin püf noktası bu ayrımda..45 yılı çalışarak geride kalan 64 yılda yaşama ve çalışma azmimi koruyorsam yaş aldığıma inanıyorum. Yarı yaşımda olup, yaşama ve çalışma arzusunu tamamen kaybetmiş yaşlıları gördükçe, bu düşüncem pekişiyor. Ne mutlu çevresiyle birlikte yaşayıp yaş alanlara. Şunu herkes dikkate almalı, Ne kadar yaşanıldığı mı, yaşanılan süreçte bırakılan izler mi önemli?

  Kim ne derse desin, yaş almak çok güzel duygu. Farklı düşünenler olacaktır, sonuçta yorumlar insanların yaşadıklarının imliğinden süzülür. Onlarda kendilerince haklıdır. Çocukları büyütmek, torunları görmek, yapıcı ve gerçekçi yaşam çizgisine erişilmesi dolaysıyla küçüklerin sevgisine, büyüklerin varlığını kabullenmesine tanık olmak çok güzel bir duygu…

      Beni hatırlayan tüm dostlarıma TEŞEKKÜR ediyorum…

      Tek temennim ülkemizin içinde bulunduğu kaos ortamından kurtulup huzurlu günlere dönmemiz..