Ne Günlere Kaldık..

Artık televizyon ekranlarına bakamaz oldum. Ölenleri görmek ve duymak tüm dengelerimi alt üst ediyor.. Ve.. Elbette duyarsızlık. Duyarsızlığın öbür adı ise ahlaksızlıktır. İnsanlar artık birbirlerini sevmiyor. Kötülük kavramı gizli bir maske gibi insanların yüreklerine sinmiş.. Hak, hukuk, adalet, insaniyet hepsi derin bir uykuda.. Merhamet ise hiç yok.. Göz kırpmadan  insan öldüren caniler, arsızlar, hırsızlar ve de soysuzların  dünyasından korkarak, ürkerek ve nefretle yaşamaya çalışıyoruz..

Toplumun çoğu yalancı, ihtiraslı, haih,hırsız, kıskanç ve kötü.. Çünkü bencillik, emeksiz zenginlik, ilkesiz siyaset, cehalet ve niteliksiz. Ahlaksız ticaret, insaniyetsiz bilim, özverisiz ibadet tepe noktalarımız oldu. Günah, ayıp, merhamet kavramlarını ise çoktan unuttuk. Bu duyguların aksini taşıyan insanları tenzih ederek yazıyorum. İnsanlık bir ateş hattında alev alev yanarken şiddet, nefret kin ve öfke gözlerimizi ve duygularımızı dağlamış…

Çocuklar, kadınlar, öğrenciler, hayvanlar gaddarca katledilip  her türlü istismar tavan yapmışken. İnternet bağımlılığı hayatımızın Coronavirüsten sonra en büyük hastalığımız oldu. Avrupa’da bazı ülkelerde internet bağımlılık klinikleri kurulmuş ülkemizde ise gerçekten seri hastalık haline geldi internet. İnsanlar gayet robotik oldu. Konuşmak dahi unutulacak yakında. İnsanlar bütün gün bilgisayarından ,tabletlerinden ve telefonlarından başlarını kaldıramaz oldular..

Direksiyon başında video çekenden tutun, paylaşım ve öz çekim yapanları her an görmek mümkün.. Çocuklar ise internet karşısında açlıklarını dahi hatırlayamaz oldular. Bebeler ise elinde telefonla doğuyorlar. Akıllı telefonları izleyerek yemek yiyorlar ve hatta uyuyorlar. Telefonla büyüyen gelişmeye çalışan çocuklar kaygı verici..

Ebeveynler ise zaten sorumsuz... Hemen hepsi çocuklarına kendi isimleriyle değil de “Babacığım, anneciğim” hitap ettiklerinden zaten şimdiden öz güvensiz çocuklar yetiştirmenin temel taşlarını örmekteler..

Halen ve ısrarla akılsız telefon kullandığımdan çocuklar elimdeki telefonu görünce uzay oyuncağı sanarak merakla bakıyorlar. Büyükler ise keza. Bu memlekette herkesin ama herkesin elinde bir telefon. Gez göz arpacık internet..

Bütün gençler ve dahi çocuklar bir monitörün önüne çöküp esir olmuş vaziyette savaş oyunları oynamakta. Sonrası malum zaten.. Ölümler, cinayetler ve intiharlar.. ”Hiç insan öldürmediği halde, bir katilden daha cani insanlar gördüm, umudumuz  öldürenleri gördüm ”Diyen Dostoyevski’ye katılmamak mümkün mü? Bir de bugünleri görseydi rahmetli. Umudumuzu dahi öldürenleri..