Seçim Sonuçları Üzerine: Gerçek Değişim İçin...

14 Mayıs, Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekilliği seçimlerine ilişkin parti sözcülerinden, TV’lere çıkarılan kişilere kadar sonuçlara ilişkin çokça şey söylendi. Elbette söylenecek çokça şey de var. Memlekette seçim sonuçlarının nasıl değerlendirdiğine ilişkin ise ilginç söylemler karşımıza çıkıyor.

İttifaklara kızanlar, MHP’nin aldığı oy oranına şaşıranlar, “hani % 7’ye düşen baraj MHP içindi” diyenler, “Onca şey oldu AKP ve Erdoğan hala yüksek oy alıyor” diyenler, “Aziz Nesin haklıydı”, “deprem bölgelerinde AKP çıktı” diye kızanlar “İkinci turda ne olacak” kaygısı taşıyanlar vs. Hisler, düşünceler, yaklaşımlar ve değerlendirmeler uzayıp gidiyor.

1.5 milyon emekçi “yeter” dedi

Birincisi seçimin kazandıranı, seçim yasasının “demokratik”miş gibi gösterilerek değiştirilmesi isteyenler ile esasında D’Hont sistemi olarak bilinen seçim sisteminin ta kendisi olmuştur. Elbette bu D’Hont sistemine göre şekil alan, hazırlık yapanlar güçlü çıkmış, ama erimeyi engelleyememişlerdir.

Özü itibariyle “güçlüden yana olan sistem” yani D’Hont sistemi, Kayseri nüfusu kadar oyu (1.5 milyon) kaybetmesine rağmen AKP’yi birinci parti yapmıştır. 52 vekil alan MHP’yi % 10’un üzerinde oran vermiş, 62 vekil çıkartan Yeşil Sol Parti’yi % 8, 6 oranında göstermiştir.

Özellikle erimeyi gizlemek üzere D’Hont sistemine sarılan Cumhur İttifakı, “seçim zaferi” naraları atsalar da veriler ve gerçekler onu söylemiyor. Cumhur’un ve AKP’nin “kaleleri” olarak bilinen illerin neredeyse hepsinde % 11’lik, % 15’lik oy kayıpları yaşanmıştır.

Bu oy kaybı emekçilerin değişim istediğinin, bıkmışlığın, yıllardır yönetenlere karşı bir tepkisi olarak değerlendirilmelidir. Değişim isteyen muhalefet dışında AKP’ye Erdoğan’a oy vermiş 1.5 milyon emekçi tarafını artık başka yana belirlemiş ve oyunu iktidara/eski partisine vermemiştir. Değişimin isteğinin karşılığı azımsanmamalıdır.

Gerçek Anlamda Değişim Nasıl Olacak?

Şüphesiz, tam anlamıyla bir kopuşun olması için emekçilerin, AKP ve Erdoğan’ın işçi sınıfına- emekçilere mi yoksa patron sınıfına mı hizmet ettiğini anlamasından geçmektedir. Sınıf-güç ilişkileri kapsamında yapılmayan değerlendirmeler gerçeği yansıtmayacaktır. Elbette, başta işçi sınıfı ve emekçilerin, gençliğin ve kadınların yeterli düzeyde örgütlü olmayışı, gerçek anlamda bir kopuşun sürecini uzatmıştır. Sadece “bir oy ver gerisine karışma” diyen iktidarı, muhalefeti, her türden düzen partilerinin “ben/biz halledeceğiz” demesi karşısında halkın örgütlü bir toplum olarak sürece müdahil olması ve belirlemesiyle mümkündür.

Son olarak, “umut ve umutsuz”luğun tartışıldığı bugünlerde seçimlerin her şey olmadığı gerçeğinin bilinciyle, başta işçi sınıfı ve emekçiler olmak üzere, tüm ezilen kesimler, “yeter” diyen emekçilerin seçimler sonrasında da, hakları için geleceği için mücadeleyi büyütmesi, kendi sınıf çıkarları uğrunda birlik olması karşısında hiçbir kuvvet duramaz. Gerçek anlamda bir değişim ve kazanımda ancak böyle mümkündür.

Not: İkinci tura kalınan Cumhurbaşkanlığı seçimini diğer yazı da ele alacağız.