Farklı Olmanın Dayanılmaz Ağırlığı

Farklı olmanın, kişinin üzerinde korkunç baskıları olabilir. Kişi farklı olduğu için dışlanmaya, hor görülmeye, yalnız bırakılmaya, nefret söylemine ve hatta ağır tehditlere maruz kalabilir. Nedir bu farklılık ki, ne yani herkes aynı; azınlık mı farklı? Diyenlerinizi duyar gibiyim. Elbette herkes farklıdır. Fiziksel, duygusal, mental olarak bir olabilmek mümkün değil zaten. Demek istediğim farklı bir farklılık. 'Uçuk (!)' olma durumu; uçuk düşünebilme, konuşabilme durumu. Bu tür insanlara ya hayran kalınır ya da bu insanlardan nefret edilir. İlginçtir ki her iki durumda da, bu farklı insanın farklı özelliklerine sahip olmak istenir.

Nefret çok güçlü bir kelime, ama eminim farklı insanımız için sıradan. Zira birçok kez maruz kaldığı düşmanca tavırların arka yüzünde nefret var. Farklı insanımıza "Ya sen neden böylesin?" diye sorulduğunda eminim yanıt veremeyecektir. Çünkü anlamlandıramaz. O, öyledir. Zaten farklı olmak da istemeyecektir. Binlerce insanın kendinden nefret etmesini isteyen biri; ya öne çıkmaya çalışan narsisttir ya da farklı olmaya çalışan maskeli bir narsisttir.

Farklı olmakla, farklı olmaya çalışmak aynı şeyler değildir. Farklı olan yalnızdır, belki soyut bir yalnızlık. Düşünceleri tarafından zarar görür. Farklı olmaya çalışan ise gösteriş yapar, ızdırap çeker gibi görünür, heveslidir. Bu yüzden farklı insanın sıradan olmaya çalışması dramatik, sıradan olanın farklı olmaya çalışması ise ironiktir.

Birey özeleştiri yaptığında farklı olanın da normal olduğunu anlayacaktır. Çünkü bana göre anormal olan; düşünce farklılığına saygı göstermeyip, zorba bir şekilde davranmak, aynı zamanda da toplumun geleneksel düşüncelerini baskı ile kabul ettirmeye çalışmak.

 Farklılıkların özel olduğunu söyleyen birçok insan var. Peki hangi birimiz bu farklı özellikteki kişilerin düşüncelerine, söylemlerine, hayatlarına saygı duyabiliyoruz? Nefret etmeden veya taklit etmeden, her bireye saygı duymayı bilmeli. İnsanlar kendi olabildiği için suçlu hissetmemeli.