Biz hemşireler doğumdan ölüme kadar insanoğlunun en güç anlarında yanındayız. İşimiz çok zor. Buna rağmen insanlar tarafından sıkça eleştiriliyoruz. Bazılarının kafasında şöyle bir izlenim bırakılmış olabilir; “Hemşireler ne yapıyor ki? Oturdukları yerden para kazanıyorlar! Üstüne üstlük hak ettiklerini alamadıklarını iddia ediyorlar!” İnsanlar genelde doktorları kahraman ilan ederken, hemşireleri ise küçümsüyorlar. Halbuki hastanede geçirdikleri süre içinde ailelerinden ve doktorlarından daha çok hemşirelerle iletişim içindeler. En mahrem ihtiyaçlarını, sırlarını, acılarını, gereksinim duydukları bakımları, yalnızlıklarını bizimle paylaşıyorlar. Böyle düşünenlere söyleyecek çok sözüm yok.
Bir hemşire olarak ağır şartlarda ve yoğun çalışma saatleri içerisinde hastalarımızın her türlü ihtiyacını empatiyle karşılayıp, bakımlarını ve tedavilerini titizlikle, merhametle gerçekleştirmeye çalışan, vefalı bir mesleğin temsilcileriyiz. Yeri geliyor uykumuzu feda ediyor nöbetimize gidiyor, yeri geliyor hastalarımızın acısını dindirebilmek adına durmaksızın çalıştığımız gece ve gündüzlerimiz oluyor.
Tüm bu fedakarlıklara karşı insanlarla en çok muhatap olan hemşireler, tacize ve şiddete maruz kalabiliyor. Emeklerimizin hiçe sayıldığı ve saygı görmediğimiz gerçeği karşısında böylesi problemler bu mesleğin emekçilerini fazlasıyla yıpratıyor.
12 Mayıs dünya hemşireler gününü kucaklarımızda çiçekler yerine, elimizde pankartlar, dilimizde sloganlarla, taleplerimizle, içimize dert olan mesleğimizin onurunu savunarak karşıladık. Ben mesleğimizi, kim olduğumuzu arkadaşlarımın pankartlarla dile getirdiği cümlelerden anlatmak istiyorum.
Hemşirelik Ve Ebelik Yasası İstiyoruz!
1954 tarihli yasada Hemşirelerin asıl görevinin hekim tarafından önerilen tedavi tedbirlerini uygulamak olduğu gösterilmiş, ayrıca aşı, pansuman ve enjeksiyon konusunda hemşireler yetkili kılınmış; koruyucu hekimlik ve bulaşıcı hastalıkla mücadele tedbirleri konusunda da görev verilmiştir. 2007 yılında da bir sürü umut bağladığımız yeni Kanun, bu konudaki belirsizliği koruyarak tam bir hayal kırıklığı oldu. Yani 64 yıldır bu ülkede hemşirelik mesleğinin adı ve kimliği bir türlü konulmadı. Hastanelerde 7/24, halk sağlığında, taşrada eğitimimiz, birikim ve becerilerimizle, yasal olarak savunmasız, görev tanımı belirsiz, her an şiddetle karşı karşıya ve hak ettiğimiz değeri göremeden çalışıyoruz.
Gelelim kariyer hayatımıza. Yeni maddedeki fıkralardan biri şöyle diyor: “Hemşirelerin birinci fıkrada sayılan hizmetlerde çalışma alanlarına, pozisyonlarına ve eğitim durumlarına göre görev, yetki ve sorumlulukları Sağlık Bakanlığınca çıkarılacak yönetmelikle düzenlenir". Dolayısıyla konu yeni Kanun’da da ayrıntılı olarak belirlenmemiş, yine yönetmeliğe bırakılmıştır. Zaten hastanelerde lisans ve lisansüstü eğitimini tamamlamış ya da farklı alanlarda sertifika almış olan sağlık çalışanları hiçbir zaman kendi uzmanlık alanları dahilinde istihdam edilmemektedir. Bu yıllardır mesleğimizin kanayan yanıdır. Gece nöbet tutup gündüz okula giderek (hele bir de evli ve çocukluysa) aldığı diplomasını kolunun altına sıkıştırıp hastanelerde liyakatsiz bir şekilde çalışan nice sağlık emekçisi var. Üstelik sağlıkta dönüşüm programı ile yaygınlaştırılan güvencesizlik sonucunda aynı okulu bitiren, aynı işi yapan, aynı unvana sahip kişilerin farklı özlük ve mali haklara sahip olması da kesinlikle kabul edilir bir durum değildir. Ayrıca Türkiye’de hemşireler olarak hem kamuda hem de özel sağlık alanında kendi iş tanımlarımız dışında başka işlerde de çalışmak zorunda bırakılıyoruz. Mesleğimizin görev sınırları belirsizleştirilerek mesleki bağımsızlığımız yok ediliyor.
Sağlıkta dönüşüm programına gelince, bizlerin mesleki sorunlarını daha da büyütmüştür. Şimdilerde ise hemşirelik mesleği, 'yardımcı sağlık elemanı' algısıyla yürütülmeye başlandı. Sağlık meslek liselerinde okuyan 17-18 yaşındaki lise çocukları hastanelerde yaptıkları stajlarda, alınmadıkları +18 filmlerde görebilecekleri türden travmatik vakalarla karşılaşıyorlar. Tek fark bu çocukların gördüğü, dokunduğu olayların gerçek olmasının korkunçluğudur. Liseden sonra çocuk işçi olarak taşeronların birincil sömürü kaynakları olacaklar. Öte yandan hemşirelik mesleği daha da içi boşaltılarak vasıfsız bir hale bürünecektir.
Sonuç olarak hemşirelik meslek tanımları günün koşullarına göre yeniden düzenlenmeli ve ILO hemşirelik anlaşması imzalanarak gerekleri yerine getirilmeli, sağlıkta çocuk işçiliğinin önüne geçilmelidir.
Baskı Ve Eşitsizliğe Karşı Meslek Onurumuza Sahip Çıkıyoruz!
Sana En Çok Gece İhtiyacım Var Annem, Ama Yoksun!
Anneyim, Eşim, Bunu Unutma!
Çocuğumu Gören Var mı?
Hemşireler olarak; iş ve gelir güvencesizliği, uzun süreli çalışma, yoğun nöbetler, angarya işler, düşük ücret ve riskli çalışma koşulları, performans, zor ve gereksiz karmaşık görevler, yetersiz dinlenme araları, neoliberal toplam kalite yönetimi baskısı altında işimizi yapıyoruz. Ancak biz robot değiliz, aynı zamanda anneyiz, eşiz. Taleplerimizse; işyerlerinde şiddet ve tacize yönelik önleyici uygulamaların yaygınlaştırılması, kadro ve unvan durumuna bakılmaksızın tüm çalışanlara hukuki yardım verilmesidir. Tüm yöneticiler, liyakata göre ve çalışanlar tarafından seçilmeli, yöneticilik görev süreleri de sınırlandırılmalıdır. Doğum izinleri ücretli hale getirilmeli, 7/24 ücretsiz, anadilinde kreş sağlanmalıdır. Haftalık çalışma saati 35 saatle sınırlandırılmalı, gece çalışması meslekte artan yıl oranına göre azaltılmalı ve gece mesai saati 2 ile çarpılmalıdır.
Hemşire Robot Değildir!
Eleman Değilim, Hemşireyim, Ebeyim!
Evin Yolunu Unuttuk, Hemşire Sayısı Artırılsın!
Sağlığın piyasalaştırıldığı bir düzende, sağlık sisteminin temel dinamiklerinden olan biz hemşireler de diğer tüm sağlık çalışanlarıyla birlikte iş güvencesinden yoksun, esnek ve kuralsız çalışmaya zorlanıyor ve sosyal devlet anlayışının çok ötesinde bir sağlık hizmeti vermek zorunda bırakılıyoruz. Bu durumda da sistemin sistemsizliğinin sorumlusuymuşçasına şiddetin ilk hedefi haline geliyoruz.
Son dönemlerde OHAL’i bahane ederek çıkarılan KHK’lerle sağlık emekçilerinin iş güvencesinin fiilen ortadan kaldırılması, sağlık hizmetlerini sunma noktasında hemşirelerin de birçok sorunla karşı karşıya kalmasına neden olmuştur. Şehir hastaneleri modelini referans aldığımız batı ülkeleri içerisinde hemşire istihdamı göstergelerinde Türkiye en alt sıralarda yer almaktadır. Sağlık hizmeti sunumu son 10 yıla oranla 3 kat artmasına rağmen hemşire sayısının ihtiyaca yanıt verecek düzeyde olmamasının yükü yine fazla çalışma ile hemşirelere yıkılmaktadır. Bugün yaklaşık 400 bin hemşire istihdamına ihtiyaç varken 2017 verilerine göre aktif çalışan 130 bin hemşire ile sağlık hizmeti verilmeye çalışılmaktadır. Fazla çalışma ve iş yükünün artması sonucu tükenme noktasına gelen hemşirelik mesleğindeki eksiklik, bir an önce kadrolu ve güvenceli istihdamla tamamlanmalıdır. Hemşirelerin özlük hakları ve kazançları iyileştirilmelidir. Hemşireler tüm ek ödemeleri ve temel ücretleriyle beraber halen yoksulluk sınırının altında ücretlendirilmektedir. Döner sermayeden yapılan kesintiler, hemşireler başta olmak üzere tüm sağlık çalışanları açısından maddi ve manevi hak kayıplarına neden olmaktadır. Hastayı para-puan olarak hesaplayan performans sistemine göre ücretlendirme değil, çalışırken ve emeklilikte insanca yaşamaya yetecek düzeyde ücret ödenmesini istiyoruz. Çalışırken maruz kaldığımız risklere karşı güvenli çalışma koşulları oluşturulmalı, hemşirelik mesleği ağır ve tehlikeli işler kapsamına alınarak, fiili hizmet süresi zammından tüm hemşireler adil biçimde yararlanmalıdır.
Uzun Sözün Kısası;
Psikoloğa Gittim, Eylem Yapın! Dedi…