İSTİSMAR İNSANLIK SUÇUDUR

Ülkenin dört bir yanından istismar haberleri yayılıyor. Bir önceki haber diğer istismara uğrayanlara ya cesaret veriyor, ya da yaşadıklarının istismar sayıldığını fark ederek soluğu Adalet saraylarında alıyor. Ceza? Kısa süreli hapis ile sınırlı!

Gelişmiş ülkelere imrenmemek içten değil. 21. Yüz yıl dünyasında Türkiye’nin çoktan Orta Doğu dışındaki ülkelerle aynı statüye sahip olması gereken bir dünyadayız ama gerçek bunun çok gerisinde!

Eğitim oranının her geçen düştüğü ve öğrenim görenlerin mevcut eğitim sisteminde düşünce potansiyellerini harekete geçirip sorgulama sürecine giremediği bir ülke gerçeğini yaşamak sorgulayan biri olarak beni ziyadesiyle üzüyor.

Diğer canlılardan ayrı olan tek özelliğini harekete geçiremeyen, düşünce yetisini bulamayan insanların artıyor olması takdire şayan! Sayılsa da siyasal iktidar düşüncesizliğin doğurduğu cehaletin önüne geçilemediğinde bir sorun olduğunun farkına varıyor! Müdahale için çok geç olduğu anlaşılınca konunun üzeri kapatılıyor!

Ülkenin dört bir yanından istismar haberleri yayılıyor. İstismar olaylarına karışarak insanlık suçu işleyenlerin mahkeme salonlarında verdikleri ifadeler insanlığın utanç dünyasında hayvani güdülerle yaşadığının kanıtıdır. Böylesine karanlık bir ülkede insanca yaşıyor olmanın hayata karşı özünde insan olan ama hayvani güdülere sahip olanlarla yarını düşlemek acı veriyor! 

Hiçbir insani düşünceye sahip olmayanlar, kendi anne, kız kardeş, eş ya da kız çocuğunu düşünerek empati yeteneğini dahi kullanamamaktalar. Bugün insanlar çocuklarını tek başına sokağa gönderme cesaretini gösteremediği gibi kendilerinin dahi sokaklarda bulunmalarının tekin olmadığını düşünmekteler.

Şimdi bir sormak lazım bu kabahati kim işledi? Kim insanların düşünce potansiyellerini harekete geçirmelerine engel oldu? Kim insanları diğer canlılardan ayrı kılan düşünce özelliğini kullanmaktan mahrum bırakıyor? Kim insanların bu denli hayvani güdülerle yaşamasından rahatsızlık duymuyor? Kim bu yaşananları yaşatanların insanlık suçu işlediğine dair karar verip, cezalarını da bu yönde caydırıcı biçimde uygulamıyor?

Hiç kimse bu soruları cevaplandırmak için sorumluluk almaz ama unutulmasın ki sorumluluk alması gereken kurumlar kadar düşünce yetisine ulaşmış biz sade ve sivil olan vatandaşların da bu yaşananlara karşı sessiz kalmaması gerekir. Sorumluluk hepimizindir. Her şeyi devletten beklemek büyük bir zaman aşımına kürek çekmektir. 

Bizler daha fazla üzülmemek, daha fazla canımızın yanmaması, daha fazla “yeter artık” dememek için sorumluluk alarak küreklerimizi sapıkları temizlemek için çekmeliyiz. “Bir kereden bir şey olmaz!” zihniyetine asla teslim olmadan çocuklarımızın tıpkı 90’lı yıllarda olduğu gibi sokaklarda cıvıl cıvıl koştukları bir dünyayı onlara yeniden bırakabiliriz.

Yarın geç olmadan bugün sorumluluk almalıyız.