“Ölüm Hep Bana, Bana mı Düşer Usta?”

Refik Durbaş’ın Çırak Aranıyor şiirinin dizeleri arasında geçer yukarıdaki başlık. Sevda arayışını, gurbet ve yürek acısını dile getirirken acının hep bizlere düştüğünü anımsatır esasında. Yalnızlığın, hasretin hep bizlere mi düşeceğini sorar.

Evet, son günlerde yaşanan intiharlar, felaketler sonrası ölümler hepimizi derinden sarstı, üzdü. Çözüm arayışının ya da çözümsüzlüğün bizi derinden sarsan izdüşümleri oldu son yaşananlar. Bir yerde kamunun alması gereken önlemler ve çözümler ortayken ama yerine rantın, kar etmenin ve sermayenin çıkarları geçirildiği için yaşanan ölümler, bir yerde yine yoksulluğu önlemeyenlerin, emekçilerin çıkarlarını gözetmeyen politikalarının sonucu ortaya çıkan işsizliğin yoksulluğun emekçileri içine sürüklediği sarmalın yaşattığı acılar. Hiçbiri elbette bir insanın yaşamına son vermesini gerektirmez derken, Hatay’da “çocuklarım aç” diyerek kendini ateşe veren ve hayatını kaybeden işsiz insanımızın gözümüze soktuğu gerçekler. Hangisi doğru? Ne yapmalıyız peki?

Bize hayatı zindan edenler, krizleri, yoksullaşmayı yaşatanlar neden cezasız kalır ki? İşçileri kriz bahanesiyle işten atarken kamu yöneticileri patronlara neden sormaz? “Kar ederken iyiydi de şimdi mi kötü oldu?” Soramaz ki! Çünkü kamu yönetimi eliyle çıkarılan neredeyse tüm kanun düzenlemeleri, yasalar çoğunlukla sermayenin lehinedir. Ancak işçiler emekçilerin mücadelesi yüksekse işçiler lehine yasal düzenlemelerin yapıldığını biliyoruz.

Kriz yaşanırken patronlara teşvik üstüne teşvik çıkarılırken ama işçiye aylık zam oranını % 8’lerde yapanlar, yani günlük bir simit ve bir bardak çay parası zam verenler elbette emekçiyi düşünmeyecekler. Krizin, yoksullaşmanın yarattığı tüm ağır sonuçlar sadece işten atılmakla da sınırlı değil. Zam üstüne zam yapılan elektriği, doğalgazı vs söylemiyoruz bile.

Bu koşullarda işsiz kalan, çocuğu kola istediğinde bile onu borçla alabilen birinin “çocuklarım aç” diyerek kendini ateşe vermesi hayatını sonlandırması nasıl açıklanacak ki başka. Kahredici bu olay başta Refik Durbaş’ın şiirindeki o mısrayı aklımıza getirdi. Ama cevabını da vermemiz gereken bir hatırlama oldu bu. Eğer bu kahredici yoksulluk ve düzenin devamına son veremezse işçi ve emekçiler; yaşanacak acılar devam edecek görünüyor. Kâh doğal afetler yoluyla, kâh intiharlar yoluyla. Bir araya gelen işçilerin ve emekçilerin gücünü biliyoruz. Fabrikalarda, mahallesinde ama hayatın her alanında erkeğiyle kadınıyla genciyle el ele vermezsek bu düzen böyle devam edecek ve ölüm hep bize düşecek!

Yakup Aslandoğan/DİSK Gıda İş Kayseri bölge temsilcisi